Ileż to razy próbowaliśmy odmawiać różaniec i tak często kończyliśmy go z uczuciem znużenia i pustki: to dobre dla staruszek, ja przy moim trybie życia nie potrafię tak się modlić. Tymczasem jest dokładnie na odwrót; im bardziej szalone jest tempo naszego życia, tym bardziej potrzebujemy modlitwy różańcowej, która wcale nie jest taka łatwa. Wymaga odwagi, gdyż odsłania nam często smutną prawdę o nas samych.
Zrozumieć w pełni, czym jest modlitwa różańcowa i jak wielka jest jej wartość, można tylko w oparciu o własne doświadczenie, którego nie jest w stanie zastąpić żaden, chociażby najbardziej wnikliwy, opis. Wszelkie próby poznania tej modlitwy nie oparte na doświadczeniu umożliwiają jedynie dotarcie do jej zewnętrznych i „technicznych” szczegółów, nie pozwolą jednak w pełni zrozumieć tego, co jest w niej najistotniejsze. Akceptacja modlitwy różańcowej, pokonanie obojętności czy uprzedzeń wobec niej wymaga przede wszystkim świadomego uznania jej wartości.
Tak więc jeśli nie należysz do ludzi tchórzliwych i pozbawionych silnej woli, rozpocznij tę wspaniałą duchową przygodę… Nie myśl jednak, że twoja modlitwa różańcowa będzie udana, jeśli rozpoczniesz ją po wyłączeniu np.: radia czy komputera. Stopniowo wyciszaj się wewnętrznie. Weź do ręki różaniec i zajmij wygodną dla siebie pozycję, tak by nic cię nie rozpraszało. A następnie stań w obecności Matki Bożej.
Stań i wytrwaj. Ona jest przy tobie!
Patrz na Nią oczyma duszy i mów!
Ty mówisz do osoby, która cię słyszy i kocha…
Gdy wszystko zawodzi Matka Boża wyprasza ratunek. Nie ma takiego problemu, którego nie dałoby się rozwiązać przy pomocy modlitwy różańcowej. Różaniec to nasza duchowa broń na wszelkie przeciwności… Ojciec Pio, gdy czuł, że traci siły w walce ze złem, mówił – Podajcie mi moją broń ! Tym się zwycięża szatana – wyjaśniał, biorąc do ręki różaniec.